Rozdział 14, część 2

Cholera, to jakaś pieprzona mana, której nie da się uratować! Trucizna, która przeniknęła przez moją skórę! Dziś miałem nadzieję zapomnieć o Elfie, ale na próżno. Nawet fizyczne uwolnienie nie wystarczyło, by choć na chwilę uwolnić mnie od myślenia o niej. O mojej młodej i chudej przyrodniej siostrze, która wciąż ma w sobie tak mało z prawdziwej kobiety, ale która doprowadzając mnie do szaleństwa, przyciągała mnie do siebie jak najbardziej pożądany magnes na całym świecie. I za tę słabość nienawidziłem jej jeszcze bardziej. Unikałem spotkań z nią, nie chcąc jej widzieć.

Dlaczego ona tu przyszła? Dlaczego pojawiła się w moim życiu! Przed nią wszystko było tak cholernie łatwe i proste. I wszystko było takie jasne. A teraz stałem przed jej pokojem, w którym niedawno spałem sam jak głupi, z dłońmi opartymi o ścianę i czołem opartym o drzwi, i zdałem sobie sprawę, że tak, nie chciałem jej widzieć, ale prawdopodobnie chciałem ją poczuć. Bardzo chciałem ją poczuć.

Cholera!

Wszedłem do sypialni i upadłem na łóżko, zamykając oczy. Przeklinając głośno, uderzyłam pięściami w materac, odpędzając od siebie myśli. Zamieniałam się w szmatę przy mojej przyrodniej siostrze i wcale mi się to nie podobało.

Nagle do moich nozdrzy dotarł prawie niezauważalny powiew znajomego zapachu, subtelnego i delikatnego, jak sama dziewczyna, i roześmiałem się, myśląc, że wariuję. Wyrywając poduszkę spod głowy, zakryłem twarz, tłumiąc własny śmiech... i nagle wyskoczyłem z łóżka, uderzając dłonią we włącznik światła

Nie, nie mogłem się mylić!

Kiedy matka i szkielet wrócili, Batya i ja siedzieliśmy w kuchni, oglądając "Fight Night" w telewizji i pijąc herbatę. Kiedy mnie zauważyła, dziewczynka chciała pobiec na górę, ale jej matka pewnie ją poprowadziła.

- Jesteśmy! Witam wszystkich! - powiedziała radośnie, wyładowując torby i wzdychając ciężko, po czym usiadła na krześle. "Jak się mają moi ludzie?" zapytała wesoło, a ja domyśliłem się, że raczej nie będzie teraz zainteresowana, by się tego dowiedzieć.

Dyrektor lśnił jak błyszczący grosz, a ja i mój ojczym spojrzeliśmy na siebie ze zdziwieniem.

Nie każąc żonie czekać, Batya wstał i włączył czajnik.

- Jak minął wieczór na zakupach? - zapytał, napełniając talerze obiadem dla żony i córki, a matka z uśmiechem podniosła kciuk do góry.

- Po prostu świetnie, Grisza! Nie uwierzysz, okazuje się, że zakupy to prawdziwe polowanie! Tak się cieszę, że nie jestem fanką tego sportu. Ale dzisiaj Nastia i ja byłyśmy wyjątkowe i ukradłyśmy sukienkę sprzed nosa naszego wścibskiego Stasia! Więc obie możecie być z nas dumne.

- "Kto to ma?" Tata uniósł jedną brew, ale od razu zgadł i z satysfakcją nucił: "Ach, rozumiem". "Voropaevowie, tak? A co zrobiła ta Vera, tak po prostu dała ci przegrać? To nie w jej stylu.

- Co jeszcze mogła zrobić? Cóż, nie konkurować z samą Galiną Frolovą! Nie ten sam trening i różne kategorie wagowe. Byłam nieugięta jak skała. I byłem równie pewny, że nasza dziewczyna będzie wyglądać znacznie lepiej w stroju niż Marina. "Och, Grisza - westchnęła moja matka - powinieneś był zobaczyć, jak piękna jest twoja córka. Patrzyłam, jak przymierza nowe ubrania i byłam zachwycona. Jestem pewna, że za kilka lat naszej Nastii nie zabraknie zalotników. Będę musiał kupić pistolet. Mam rację, Staska?

Szkielet odsunął się o krok od progu i stanął pod ścianą, a ja cały czas wpatrywałem się w niego złym wzrokiem, próbując uspokoić serce, które waliło mi jak oszalałe na widok mojej przyrodniej siostry. Co niewiarygodne, Elfka miała uśmiech na ustach, jej oczy błyszczały, a w policzkach pojawiły się ledwo zauważalne dołeczki. Była zakłopotana, ale wyglądała na niezwykle szczęśliwą.

Przebiegła niebieskooka łasica! Wydawała się nieśmiała i potulna! A jednak coś w moim sercu kazało mi podziwiać Elfa.

Moja matka czekała na odpowiedź, a ja, odwracając się od telewizora, wzruszyłem leniwie ramionami.

- Nie obchodzi mnie to - powiedział, rozśmieszając ją.

- Oczywiście, niczego innego się po tobie nie spodziewałam, Staska! "W porządku - machnęła ręką - znajdziemy dla Nastii innego strażnika z bronią! Kogoś, komu zależy!" i Batya nagle się spięła.

- Galya, to jest sukienka Nastii... Jest droga? Wiedząc, jak Vera traktuje swoją córkę...

- Jest piękny" - moja matka unikała odpowiedzi, patrząc, jak jej pasierbica siada do stołu po umyciu rąk. "Kiedy weszła do domu, moja przyrodnia siostra nigdy na mnie nie spojrzała.

- Galia, nie martw się, oddam ci, słyszysz? Wszystko!

- Daj spokój, Grisha! Czy naprawdę chodzi o pieniądze? Nastya też nie jest mi obca, więc nie rozmawiajmy o tym przy dzieciach.

Nie robiliśmy tego przy dzieciach - mój ojczym nigdy nie lubił kłócić się z matką. Ale nie spieszył się też z oglądaniem zakupów. Teraz wyglądał na równie spiętego jak ja. Szkoda, naprawdę chciałem zawstydzić szkielet: jest mało prawdopodobne, że on i jego matka wybrali coś naprawdę wartościowego, w przeciwnym razie Vera Voropaeva wyrwałaby to córce zębami, albo nie znam dobrze reżysera, który nigdy nie interesował się modą. Wszyscy wokół już dawno przyzwyczaili się do kaprysów Mariny. Prawdopodobnie jakieś przedszkole w falbanach.

- Podaj sól!

- Dziewczyna wzdrygnęła się z zaskoczenia. "T-tak, oczywiście - powiedziała, podnosząc wzrok znad talerza i mrugając z przerażenia.

- I cukier" - matka i Batey rozmawiali o czymś własnym. W ciągu ostatniej godziny ojczym odebrał dwa telefony z piekarni: zawsze mieli coś do omówienia.

- Proszę, weź to.

- Może nalejesz mi herbaty, skoro jesteś taki miły?

Obróciłem kubek, z którego piła, a który lekkomyślnie zostawiła w moim pokoju, i spojrzałem zimno w jej niebieskie, szeroko otwarte oczy, mając nadzieję, że nie będę musiał stłuc tej zastawy na oczach mojej matki.

Trochę to trwało, ale szkielet zrozumiał, o czym mówię. Zbladła, zmieniła wyraz twarzy i nalała herbaty. Postawiła przede mną parującą filiżankę, a przed oczami mignęły mi cienkie porcelanowe palce.

Nie mogłem już dłużej grać, więc trzasnąłem drzwiami do kuchni.

- Stas! Jesteś wyluzowany! Co ty sobie wyobrażasz? Co ty za łańcuch spuszczasz?" krzyczała za mną matka, ale mnie to już nie obchodziło. Wszystko, co chciałem powiedzieć szkieletowi, zamierzałem powiedzieć jej na osobności. Nie obchodziło mnie, czy komuś się to spodoba!

Miałem rację w swoich oczekiwaniach, więc nie została długo przy stole. Podziękowawszy rodzicom za kolację, wymknęła się przez drzwi, przeszła cicho korytarzem i wbiegła jak mysz po schodach. Zgubiła krok, gdy zauważyła, jak ciemny był korytarz na drugim piętrze. Zgadza się, w tym domu miała o wiele więcej powodów do obaw niż tylko ciemność. W przeciwieństwie do jej przyrodniej siostry, która potrzebuje światła, by widzieć i czekać, jej brat nie potrzebuje światła. Jednak w tej chwili nie mogłem myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, co robiła w moim pokoju.

Czekając na szczycie schodów, podszedłem do chudej postaci, która wskoczyła na stopień. Nie miałem zamiaru znosić tego całego gówna, które się we mnie gotowało. Myśl o mojej przyrodniej siostrze, o jej włosach dotykających mojej poduszki, bolała. Powiedziałem ze złością i irytacją, że moja skóra swędzi od soli. Półszeptem, żeby słowa były słyszalne dla nas obojga.

- Przykro mi, szkielecie, że zdecydowałeś się przyjść do tego pokoju, kiedy mnie tu nie było. Znalazłbym coś, co mógłbym ci pokazać. Więc, jak poszło? Znalazłeś to, po co przyszedłeś? Widziałeś, jak przytulnie się urządziłeś? Moja matka zrobiła wiele dla swojego biednego krewnego! Czego chciałeś?! Czego chciałeś?!

- N-nic - sapnęła i natychmiast się cofnęła, zamierzając uciec, ale było już za późno, już ją złapałem. Przyciągnąłem ją do siebie, ledwo powstrzymując przed upadkiem.

- Co robiłeś w mojej sypialni?! W moim łóżku?! Wiem, że tam byłeś. Byłem!

Moje dłonie chwyciły jej sztywne ramiona i przyparły ją do ściany. Nawet nie zauważyłem, jak pochyliłem głowę w stronę szkieletu, owinąłem palce wokół jej wyrzeźbionego podbródka, unosząc jej twarz, by spotkała moje złe spojrzenie. Wyszeptał chrapliwie, łapiąc skąpe światło w blasku jej oczu. Oddychając nierówno na jej delikatnym policzku.

- Nie waż się tu więcej przychodzić, rozumiesz? I nie waż się dotykać moich rzeczy osobistych. Nie waż się tego robić, kiedy mnie tu nie ma. Nigdy!

- To był wypadek, szczerze mówiąc. Nie wiem, dlaczego wszedłem. Proszę, Stas, puść mnie.

Ale nawet gdy zobaczyłem strach w jej oczach, nie mogłem przestać.

- I nigdy... Nigdy nie rozmawiaj z Woropajewem, słyszysz? Inaczej nie odpowiadam za siebie, a ty zapłacisz. Oboje! Nie jesteście jego! Nie jego, pamiętaj!

POV Nastia

Odpowiedziałam już Stasowi: "Tak", ale on wciąż mnie nie puszczał. Nadal przyciskał mnie do ściany, przytulał do piersi, ciężko oddychał, ale nie ściskał już mojej twarzy. Jego dłoń puściła mój podbródek, zamarła... i nagle pogłaskała mój policzek - niespodziewanie delikatnie i ostrożnie. Kciuk dotknął moich ust i powoli je obrysował, odsłaniając...

- Elf ...

Druga ręka mojego przyrodniego brata przesunęła się z mojego ramienia na szyję, wplątała się we włosy... Myląc to z jakimś rodzajem złej desperacji, powoli przeczołgała się w dół moich pleców, zatrzymując się na mojej talii. Napięła się, przyciągając mnie jeszcze bliżej chłopaka.

- Elf, nie torturuj mnie, jestem zmęczony.

Ostatnią rzeczą, jaką chciałem zrobić, było zranienie Stasa. Bałam się i nie rozumiałam go. Tęskniłam za nim i chciałam uciec. A moje serce waliło, waliło, waliło, jak przerażone... A żyła na mojej skroni biła zdradziecko, spotykając się z jego szybkim pulsem z jego oddechem, który palił moją skórę.

- Powiedz mi teraz. Po prostu mi powiedz.

- Co?

- Że mnie potrzebujesz. Tylko mnie i nikogo innego.

Był szalony, mój przyrodni brat, a teraz stał bliżej niż kiedykolwiek. Czułam jego ciało: silne, solidne i gorące. Objął mnie łapczywie, uniemożliwiając mi jakikolwiek ruch, ale kiedy odwróciłam głowę, zobaczyłam jego oczy. Ledwo widoczne w ciemności korytarza, patrzyły na moje usta.

- Nie rozumiem cię, Stas. Powiedziałeś, że mnie nienawidzisz. Że nie pozwolisz mi się dotknąć. Nie rozumiem, czego chcesz.

- Chcę. Tak, chcę, Elf, ale ty nie chcesz wiedzieć, co to jest. A takie pragnienie jest bolesne. Jesteś jak rana, która mnie dręczy, kłuje i nie chce się zagoić. Z innymi to nie działa. I boję się, bo jeśli zacznę, trudno mi będzie przestać.

Zadrżałam i złapałam oddech, gdy poczułam jego palce wsuwające się pod mój sweter i spoczywające na moim brzuchu. Głaszcząc moją skórę, nieśmiało wspięły się wyżej. Przystojna twarz z podartą grzywką pochyliła się, a usta mojego przyrodniego brata prawie dotknęły moich.

- Jak cudownie pachniesz, Elf. Mleko i delikatność, zabójcze połączenie.

- Stas ...

- O cholera.

Przeklął, ale zabrał rękę. Ponownie położył dłoń na moim policzku i delikatnie obrysował palcem kontur moich ust.

- Nie martw się, wiem, że jest wcześnie. Wiem, ale czuję, że to pragnienie mnie zabija. I to naprawdę do bani, że tu jesteś! Ginger miał rację! Miał pieprzoną rację za każdym razem! Chciałbym, żebyś stąd spierdalał! Albo w ogóle tu nie przychodź!

Nagle puścił mnie i cofnął się, śmiejąc się cicho i złowieszczo. Jego stalowe oczy błyszczały zimno przez podartą grzywkę, a usta z białymi zębami wygięły się w krzywym uśmiechu.

- Stas, przestań. Proszę.

- Złapali cię, siostro? Jak tania ryba w słonej zupie. Głupi, łatwowierny szkielet! Ty mały głupcze! Chyba nie myślisz, że mógłbym cię polubić? Chuda dziewczyna z Dal'ny Yar, która nie ma nawet piersi? I Voropaev też! Trzymaj się od nas z daleka, a nic ci nie będzie! Zrozumiano?

Nie słuchałam dalej i nie mogłam na niego patrzeć. Słowa uderzyły we mnie jak kubeł lodowatej wody z kłującymi kawałkami lodu, niemal zatrzymując moje serce. Odrywając ramiona od ściany, zataczając się, poszłam do swojego pokoju.

- Palce Stasia zsunęły się po moim ramieniu, ale było już za późno: zniknęłam w pokoju, zostawiając go za drzwiami. Opierając się o futrynę, zamknęłam mocno oczy, które jak zwykle szczypały od łez: nie będę więcej przez niego płakać!

- Idź, Stas! Idź, słyszysz? Inaczej będę krzyczeć!

Ale on tam stał, a ja czułam go każdą komórką ciała, jakby nic nas nie dzieliło. Przesunął otwartą dłonią po drzwiach i delikatnie uderzył pięścią w ścianę.

- Tak będzie lepiej, Elf, zaufaj mi. Cholera!

- Idź!

- I zamknij drzwi, jeśli nie chcesz żadnych niespodzianek.

Nie chciałem żadnych niespodzianek, miałem ich dziś aż nadto, więc natychmiast zastosowałem się do rady mojego przyrodniego brata.

Przez długi czas za ścianą grała muzyka, słychać było kroki, a ja leżałam, patrząc przez nocne okno na zimowe niebo, myśląc o tym, jak różnorodny może być zwykły dzień prowincjonalnej dziewczyny i jak okrutni mogą być ludzie. Słowa Stasia wciąż brzmiały w mojej głowie, moja dusza zamarła z ostrą urazą, ale moje serce wciąż nie chciało słuchać.

Dlaczego, dlaczego, dlaczego, dlaczego?