Rozdział 5

- Nie martw się, Nastia. Rozumiem, że dziesiąta klasa nie jest pierwszą i nastolatkom nie jest łatwo dołączyć do nowego zespołu, nie mówiąc już o sprawdzeniu się w nauce, ale jesteś mądrą, spokojną dziewczyną i wierzę, że odniesiesz sukces. Szkoła jest dość uprzywilejowana i odnosi sukcesy. Swego czasu uważnie śledziłem statystyki absolwentów dostających się na prestiżowe uniwersytety, studiowałem rekomendacje, więc nie martw się, otrzymasz tam najbardziej przyzwoitą edukację.

- Dziękuję.

- Grisza i ja rozmawialiśmy z nauczycielami i jeśli potrzebujesz, możesz uzyskać porady na niektóre tematy po godzinach lekcyjnych. Niestety, jutro nie będę mógł cię zabrać, mam spotkanie o siódmej, a potem spotkanie zaraz po nim, więc Stas zabierze cię do szkoły i oprowadzi. I odwiezie cię do domu, tak się z nim umówiłem. Rozumiesz?

- Tak.

- Dobrze. W międzyczasie idź się ubrać. Mam dwie godziny wolnego czasu, zanim pójdę spać. Chodźmy do sklepu i kupmy wszystko, czego potrzebujesz do szkoły. I nie tylko, bo twoje ubrania są zużyte. Grisza, na co się gapisz? Chodźmy...

Macocha kupiła mi ładny mundurek szkolny. Nie targowała się, ale kiedy miała wybór, brała to, co najlepsze. Puchową kurtkę, buty, a nawet czapkę. Lustro w szafie brata było zepsute i przez godzinę kręciłam się wokół wielkiego okna, za którym panowała ciemność, na przemian przymierzając nowe ubrania i przyglądając się własnemu odbiciu. Cieszyłam się z niedowierzaniem ze swojego szczęścia. Myślałam o tym, jak jutro powiem o tym babci. Nie zauważyłabym go, gdyby nie migotanie papierosa za szybą. Gdzie pośród drzew stał mój przyrodni brat Stas, patrząc na mnie zimnym wzrokiem.

Rano, przy śniadaniu, moja macocha pożegnała się, zostawiając nas samych:

- To wszystko, twój ojciec i ja wyjeżdżamy. Miłego dnia, dzieci. Odprowadź Nastię do szkoły, pokaż jej drogę. I uważaj, Stasiu, nie próbuj niczego głupiego. Wiesz, że nie prowadzę długich rozmów. Ukarzę cię.

- Ale wiem...

Matka była surowa wobec syna, ale go kochała. Widziałem to uczucie w jej oczach, ciepłą miłość i troskę, którą mają tylko matki. Dumę w jej oczach i emocjonalną satysfakcję, którą czuła patrząc na swojego syna. Jest w stanie wychować mężczyznę na osobę, którą mogłaby się stać, gdyby nie jej przeszłe trudności. Ciężko pracowała, ale zawsze znalazła chwilę, by przytulić Stasia i dotknąć ustami jego policzka. Krótkim, czułym gestem swojej silnej dłoni drapała czubek jego ciemnych włosów i uśmiechała się w szczególny sposób. Widziałam to i nie mogłam zrozumieć powodu jego złości na mnie. Bez względu na to, jak dobrze moja macocha traktowała swoją pasierbicę, nie była moją matką, czy mój przyrodni brat tego nie rozumiał?

Z Cherokhino do miasta kursował autobus podmiejski, a ja i Stas szliśmy na przystanek w milczeniu. Tak bardzo bałam się zdenerwować go swoją obecnością, wyglądem nowych ubrań i dobrym nastrojem, że szłam trochę za nim, starając się dotrzymać mu kroku. Dostosowałam się do jego mocnego chodu, przeskakując zamarznięte kałuże. Patrzyła na piękne domy, a potem doganiała je, skacząc. Mogło się wydawać, że idę sama... Kiedy nadszedł czas, by wysiąść z autobusu, Stas bezszelestnie zszedł ze stopnia na ziemię. Wyskoczyłem za nim, a on zatrzymał mnie, łapiąc za rękę i powiedział:

- Poczekaj, aż odejdę dziesięć kroków, a potem idź. Drugie piętro, klasa 27. Wychowawczynią klasy jest Stella Vladimirovna Epifantseva. Potem sama się zorientujesz. A jeśli spróbujesz komukolwiek powiedzieć, że jestem twoim przyrodnim bratem, przyjdę w nocy i uduszę cię poduszką, rozumiesz? "Swoją drogą, jakie to uczucie spać w cudzym łóżku, co, szkielecie?" nie mógł się powstrzymać przed zaciśnięciem palców na moim nadgarstku. Dobra, nie odpowiadaj, to już niedługo. Poczekaj, aż rodzice wyjdą, pokażę ci twój pokój.

Nie rozumiałem, dokąd zmierzają moi rodzice, ale rozumiałem, dlaczego chciał, żebym trzymał gębę na kłódkę. Już na werandzie stało się jasne, kto jest gwiazdą szkoły i komu miejscowe dziewczyny nie przepuszczają. I wygląda na to, że mój przyrodni brat lubi takie zainteresowanie. Spojrzałam w zwężone oczy Stasia, na krzywy uśmiech, który przemknął po jego atrakcyjnej twarzy i byłam przekonana, że zdecydowanie mu się to podoba. I na pewno ma się na kogo gapić, nie kłamał.

Nowa szkoła rzeczywiście była nowa. Wysoka, jasna, przestronna, z dużą jadalnią, biblioteką i wspaniałą salą gimnastyczną. Z szerokim, pokrytym śniegiem stadionem, który można było zobaczyć z okien klas, i oddzielnym boiskiem sportowym z poziomymi drążkami i huśtawkami.

Klasa spotkała się ze mną z ciekawością i to było wszystko. Wszyscy uczniowie zostali podzieleni na pary, małe grupy... W jednej z koleżanek z klasy ze zdziwieniem rozpoznałam blondynkę, która była u mojej macochy pierwszego wieczoru w Cherokhino. Starannie unikała mojego spojrzenia, nie zdradzając naszej znajomości, a ja pomyślałem, że w jej osobie raczej nie znajdę dobrego przyjaciela.

- "Znasz ją?" zapytała mnie moja koleżanka, zmęczona czekaniem na odpowiedź na jej dziesiąte pytanie, a ja odpowiedziałem:

- Tak. To znaczy, nie. Nie bardzo.

- Cóż, nic dziwnego. Marinka z nikim się nie przyjaźni, więc tracisz czas.

- Byłem bardzo ciekawy jej przyjaciół.

- Z ludźmi, którzy są popularni i istotni, wszystko zgodnie ze standardem pierwszej primadonny. Czy masz coś, co przyciągnie jej uwagę?

- Nie, nie bardzo - wzruszyłem ramionami, odwzajemniając uśmiech sąsiadki.

- W takim razie przykro mi to słyszeć. Możesz od razu zapomnieć o tej znajomości.

Sąsiadka jest pulchną, wysoką dziewczyną, ale ładną. Czarnooka, z niebieskim kosmykiem włosów na skroni, z dołeczkami w policzkach. Naprawdę ją polubiłem. Wpadliśmy na siebie w drzwiach klasy, której szukałem, a ona od razu zaprosiła mnie, żebym usiadł przy jej biurku.

Dasha Kuznetsova, pseudonim Bilka. Dowiedziałem się, dlaczego Bilka, kiedy usłyszałem głos mojej koleżanki z klasy w jadalni:

- Wiewiórko, daj mi trochę orzechów! Przestań nosić je za policzkami! Wiewiórko, daj mi trochę! Nie jesteś chomikiem. Nie jest ci przykro?

Wiewiórce nie było go żal, więc zamiast orzecha dostała klapsa w nadgarstek.

- Mój Boże, to nie jest szkoła, to prawdziwa dżungla! Wokół są małpy i jelenie! W porządku, Nastya, damy radę!

- "Elena?" Znowu byłam zaciekawiona i spojrzałam na mojego kolegę z klasy, który uśmiechał się z sąsiedniego stolika. Nie wydawał się być obrażony przez Dashę.

- Zgadza się - przytaknęła z szacunkiem Kuznetsova - Już dawno wymyśliłam klasyfikację facetów: naczelne, jelenie, wrony i pawie. Więc nie zdziw się, jeśli zidentyfikuję ich po wyglądzie. Na przykład, oto Pietia Zbrujew, typowy naczelny, z mokrym nosem i humanoidalny. Dostałeś kopa w szyję? Tak, dostał! Ale spójrz, ciągle się uśmiecha jak głupi pawian!" Pięść Dashki zatrzęsła się w powietrzu. "Zbruyev, jeśli jeszcze raz powiesz coś o orzechach, dam ci pełną miarę, rozumiesz?

Pawian natychmiast nadymał policzki i udawał, że gryzie orzech. Odwróciłem wzrok ze zdziwieniem.

- Myślę, że to miły facet, Dash. Może cię lubi?

Oczy nowego przyjaciela zaokrągliły się ze zrozumieniem.

- Jak normalny naczelny może lubić kogoś, kto bije go od piątej klasy?

Zabrzmiało to zabawnie i zaśmialiśmy się cicho. Szkoła była duża, przytulna, a zatłoczona stołówka tętniła życiem i zajęło mi chwilę, zanim zauważyłem trzy licealistki, które stały w progu. Dashka, ta łuskowata, od razu szturchnęła mnie łokciem w bok.

- Patrz, Nastya! Nadchodzą jelenie z jedenastej! "Popularne parzystokopytne!" - dziewczyna ujęła swoje słowa w cudzysłów, robiąc palcami znak w powietrzu - "Szkoda, że są bez rogów, ale w naszym życiu wszystko jest względne. Jak dla mnie, te okazy są nawet gorsze od naczelnych. Z nimi można przynajmniej porozumiewać się za pomocą palców, jeśli zajdzie taka potrzeba. A te niewiele różnią się od swoich najbliższych krewnych. Lubią też sprawdzać, kto jest silniejszy, a także biegać w zaprzęgu pawia.

Odwróciłem się, z zaciekawieniem patrząc na dorosłych mężczyzn, którzy naprawdę zachowywali się celowo pewnie. Weszli do jadalni, głośno się śmiejąc i rzucając do siebie różne rzeczy, zajęli centralny stół pod ścianą. Kiedy zobaczyłem wśród nich znajomą twarz, zapytałem przyjaciela o chłopca.

- A to Sierioża Woropajew, starszy brat naszej Mariny. Jest tak samo snobistyczny jak jego siostra. Nie jest jednak tak wybredny, ale nie jest dziewczyną. W zeszłym miesiącu spotkał swoją koleżankę z klasy Nadię Kowalową i Dinkę Gubenko z naszej klasy w tym samym czasie. Kiedy te dwie idiotki dowiedziały się prawdy, wdały się w prawdziwą bójkę o niego, nawet w pobliżu gabinetu nauczycielskiego. Dobrze, że Pietia i ja zdołaliśmy ich rozdzielić, bo inaczej na pewno wyrzuciliby ich ze szkoły! Potem Zbrujew powiedział mi w zaufaniu, że okazało się, iż ten drań Woropajew specjalnie zorganizował ten cyrk, żeby zerwać z nami oboma naraz. Mówię ci: jeleń!

Facet był blondynem, wysokim i przystojnym, i wcale nie wyglądał na gadżeciarza. W przeciwieństwie do swojej siostry, która udawała, że się nie znamy, uniósł brwi ze zdziwienia i pomachał przyjaźnie ręką, gdy zobaczył znajomą twarz.

- Hej, Matveyeva - usłyszałam w uchu groźny głos Dashki - nie waż się w nim zakochiwać! Jest tu wystarczająco dużo ludzi bez ciebie! Taka drobnostka jak ty byłaby rozmazana na ścianie i nawet by jej nie zauważono! Wolałabym mieć uczonego Borka Bragina. Nudny, ale niezawodny. Słyszysz, co mówię? Nawiasem mówiąc, już trzecią lekcję nie odrywa od ciebie wzroku, wszystko widzę.

Zdecydowanie nie było w moich planach zakochiwanie się, zwłaszcza w popularnym chłopaku. O miłości, zdradzie i męskiej perfidii wiedziałam tylko z książek, więc pamiętając ostrzeżenie Stasia, jedyne co chciałam teraz zrobić, to unikać niepotrzebnych rozmów.

I dlaczego miałam nadzieję, że ten Siergiej Woropajew zachowa się jak jego siostra? Dlaczego w ogóle spojrzałam w jego kierunku? Cóż, teraz... Odsunął puste krzesło obok siebie i zdawał się wstawać, by podejść do mnie

- Nastia, stój! Dokąd idziesz? A co z herbatą?" Złapałam Kuzniecową za rękę, ale było już za późno - poderwałam się na nogi i wyrwałam torbę.

- Przepraszam, Dasha. Właśnie sobie przypomniałam, że nie zadzwoniłam do taty. Spotkamy się przed jego biurem.

- Co? - usłyszałem za sobą zdumiony głos - Nic o tym nie wiesz!

Nie wiem na pewno, ale kiedy chcę się dowiedzieć, muszę uciekać. Lepiej, żeby oboje myśleli, że jestem wspaniałym ekscentrykiem.

Udało mi się odstawić tacę z talerzem na specjalną półkę przy zlewie, a nawet wrócić do przejścia między stolikami. Musiałam przebiec obok chłopaków, którzy wciąż głośno się śmiali, rzucając między sobą nieznanym przedmiotem. Musiałam tylko udawać, że nie zauważyłam zaskoczonej licealistki, która z uniesioną w pozdrowieniu ręką zrobiła krok w moją stronę...

- Hej, ty, przestań!

Nie jestem nieuważny przez cały czas w moim życiu, więc zdecydowanie mógłbym uciec, gdyby nie rzecz, która spadła mi pod nogi. Została rzucona na podłogę przez jednego z chłopaków, albo przez przypadek, albo celowo. Potykając się o nią, wyciągnęłam ręce i upadłam, lądując na drżących kolanach. Poczułam, jak moje policzki oblewa rumieniec wstydu, a skóra na dłoniach piecze na szorstkich kafelkach.

Rzeczą, która była odpowiedzialna za mój upadek, był dziewczęcy biustonosz - zbyt piękny i drogi dla uczennicy. Chociaż wtedy nie wiedziałam o tym zbyt wiele. W każdym razie zdecydowanie go nie miałam. Uklękłam i spojrzałam na niego - czarny, z bujną wyściółką, koronką i wstydziłam się spojrzeć w górę, wiedząc, kto nade mną góruje. Ten, na którego prawie wpadłam.

Tak więc cała jadalnia zamarła w oczekiwaniu, gdy uklęknąłem przed moim przyrodnim bratem, chcąc upaść na ziemię. Ale on nie zamierzał mi pomóc. Tak samo jak jego blond przyjaciel.

Moja torba leżała na modnym bucie syna mojej macochy, a ja cicho pociągnęłam ją do siebie.

- Jak malowniczo, po prostu obraz olejny. Biedna Nastia z należnym jej trofeum...

- Zamknij gębę, Grey - uciął Stas - najlepiej na długo. Nie żartuję.

- Rozumiem - powiedział, nie obrażając się - Frol, jeśli nie chcesz nic wyjaśniać, to przynajmniej oddaj Lence stanik. Ty wygrywasz.

Dashka oczywiście mnie podniósł. Petya Zbruiev również pomógł. Nic dziwnego, że od razu wydał się miłym facetem. Prawie wybiegłam z jadalni, ale powstrzymałam łzy. Dobrze, że nie rozpłakałam się przy wszystkich. Nie zrobiłam tego przy blond Marynie i jej koleżankach, które się ze mnie śmiały.

- Co za paw! Stoi w przejściu, nie da się go ominąć! Nie mogę znieść tego Frolova! A jego przyjaciele jelenie nie są lepsi! A ty musiałaś upaść, Nastia!

Stałyśmy z koleżanką w niepozornej niszy na końcu wspólnego korytarza, niedaleko stojaka ze zdjęciem wyjścia awaryjnego, a ja nie mogłam oderwać rąk od twarzy. Gdzieś za rogiem Petya Zbruyev tupał z naszymi torbami, a Kuznetsova groźnie nakazała chłopakowi tupać prosto do klasy.

- Dalej, dalej, Zbruiev! Torby w dłoń i prosto na angielski! Nie trzeba podsłuchiwać rozmów dziewczyn! Wszystko w porządku, Matwiejewa? Nie masz siniaków? Może zabierzemy cię do apteczki?

Potrząsnęłam głową z dezaprobatą, czując ciepłą dłoń na ramieniu.

- Nie, Dasha. Naprawdę nic mi nie jest. Ale, mój Boże, jakie to żenujące! Pierwszy dzień w nowej szkole, a ja musiałam tak upaść!

- "Zapomnij o tym, Nastia", oburzyła się dziewczyna. "Znalazłaś coś, czym możesz się martwić. To nic takiego! To mogło się zdarzyć każdemu! Myślę, że to nie ty powinnaś się wstydzić, tylko oni! Ci, którzy się śmiali! Druga rzecz jest zła.

- Co?" W końcu oderwałem dłonie od policzków i spojrzałem na dziewczynę ze strachem. A ona, ze smutno wykrzywionymi ustami, w zamyśleniu pocierała swoje niebieskie loki.

- Fakt, że padłeś u stóp Frolova, miejscowego pawia. Jeśli zapamięta cię z widzenia, może nawet się tobą zaopiekuje, to bardzo szorstki łoś. Jest popularną lokalną osobistością. Nie, nie kłócę się, oczywiście, to miły chłopak i zna swoją wartość. Sama podkochiwałam się w nim przez dwa lata, dopóki nie dorosłam. Ale on nie umawia się z nikim w szkole, robi to tylko po to, żeby wygrać kłótnię ze swoim stadem. To właśnie przytrafiło się dzisiaj Olence Polozovej z klasy 11 B. Chociaż do końca miałem nadzieję, że to tylko plotka. Szkoda.

- Dlaczego?

- Ponieważ ktoś musi naprawdę zranić Frolova w pewnym momencie. Żeby to on został zraniony, a nie inni. To tak jak z Alenką, tylko w drugą stronę. Chociaż nie żal mi Polozovej, zasłużyła na to. Wiedziała kogo przytula w toalecie i czego może się spodziewać. Jest taką samą primadonną wśród jedenastoklasistek jak u nas Marina Voropaeva. Ona również nosi koronę i nie da za siebie zapłacić w dzień targowy. W zeszłym roku została wybrana królową wieczoru na balu zimowym, więc wszystkie dziewczyny nagle okazały się grubymi dziwadłami, a Ich Wysokości zapomniały, jak się witać.

Dashka zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową.

- Więc uważaj, Nastya. Jeśli Frolov nagle zacznie się zbliżać, lepiej udawaj martwą! I czego, do cholery, chcesz od tego przystojniaka? Renifery tylko się bawią. Nudzą się w szkole, a ty jesteś nową dziewczyną. Jeśli zaczną bójkę lub coś gorszego, możesz uciec od nich do innej szkoły.

Westchnęłam i poprawiłam dłonią włosy. Łzy całkowicie ustąpiły i chciałam uspokoić Dashę, która na szczęście dla mnie okazała się wrażliwą dziewczyną i stała się moją pierwszą prawdziwą przyjaciółką w tym wielkim mieście.

- "Nie martw się, Dasha, on nie będzie się kłócił. On mnie nawet trochę nie lubi..." Zabrzmiało to zbyt pochopnie i próbowałam niezręcznie wymamrotać: "Tak mi się wydaje. Czuję to.

Ale Dashka po prostu to zignorowała.

- Ja też to czuję i znam tę szkołę jak własną kieszeń. Ten Frolov gapił się na ciebie, jakby zapomniał, dokąd idzie. Myślałem, że Voropaev mnie uderzy, kiedy zobaczyłem go stojącego obok ciebie. Oczywiście, to mogło być z powodu Jelenki Połozowej: krążyły plotki, że Woropajew też ją podrywał. Ale na wszelki wypadek, Nastia, trzymaj się od nich z daleka.

To było chyba moje największe życzenie i skinąłem głową, zgadzając się:

- Z przyjemnością!

- "To dobrze," uśmiechnęła się Kuznetsova, "nie martw się, nie zgubisz się ze mną! Mogę myśleć o wielu rzeczach! Spróbuj tego, zgadnij czym zajmuje się moja mama?

To było prawie niemożliwe, a Dashka zachichotała, ciągnąc mnie za łokieć na korytarz, stanowczym krokiem zbliżając się do uczniów, którzy rozstąpili się przed nami.

- Moja mama jest znanym psychologiem i pracuje w więzieniu dla kobiet. Uwierz mi, Nastya, czasami podczas kolacji nakreśli tak kliniczny obraz, że można zakryć uszy i uciekać! Mój tata i ja jeszcze chętniej uciekamy, kiedy prosi o zewnętrzną analizę danej sytuacji. To tam jest prawdziwa cyna! Można utonąć w worku! Nie odpuści, dopóki nie usłyszy odpowiedzi!

- Dashka była interesującą osobą i lubiłem jej słuchać.

- Ponieważ przez trzy lata z rzędu pisała pracę doktorską z psychologii. Chce obronić swój tytuł. Wiesz, jaka jest mądra? Każdego wywróci na lewą stronę, ukształtuje na nowo, oczyści z brudu i wypuści w świat jako nową osobę. Dlatego nasza odpowiedź jest dla niej niezwykle ważna! Pracować z uczniami i ogólnie pisać podręczniki! Przynajmniej tak mówi mojemu tacie i mnie!

Nie wiem, czy to było zabawne, ale śmialiśmy się. Zanim dotarliśmy do drzwi właściwej klasy, prawie zapomniałem o incydencie w jadalni.

- Dobra, chodźmy do klasy, Matveyeva. I trzymaj nos wyżej! Nie musiałam płakać, ku uciesze Woropajewej i jej koleżanek! Pewnie spodziewają się, że wejdziesz do klasy jak zbity kundel. A tu proszę! Nie tylko królowe wiedzą, jak zawrócić w głowie! Ale nie zamierzamy denerwować naszej grizzly Iwanowny, nauczycielki angielskiego. Siedzimy cicho, wpatrujemy się w jej usta i tam, gdzie to konieczne, pilnie kopiujemy łacińskie pismo Borki Bragina. Rozumiesz?

Reszta lekcji poszła gładko. Nie wiem, dlaczego ładna blondynka Marina Voropaeva, córka przyjaciółki mojej macochy, tak bardzo mnie nie lubiła, ale wydawała się naprawdę zdenerwowana, widząc mnie bez łez. Siedziała tam apatycznie, niezadowolona i odwróciła się, łapiąc mój wzrok. Dashka natomiast okazała się jedną z tych niezależnych osób, które ignorowały wpływ tłumu, dzięki czemu w klasie trzymała się jako pewna siebie, samodzielna jednostka. Szybko się zaprzyjaźniłyśmy i pod koniec dnia szkolnego zawsze gawędziłyśmy przy biurku, rozmawiając o naszych dziewczęcych rzeczach, patrząc na siebie i wymieniając spojrzenia z Pietią Zbrujewem. Opowiedziałam jej nawet o mojej babci i ojcu. O życiu w nowej rodzinie z macochą. Milczałam na temat mojego przyrodniego brata.

Ale potem lekcje się skończyły i pożegnawszy się z nowymi przyjaciółmi, zostałem sam. Stas miał mnie odwieźć do domu i wskazać drogę, a ja czekałem na niego na przystanku już od dwóch godzin.