Rozdział 2

Nie wiedziałam, co robić. Łóżko mojego przyrodniego brata, podobnie jak reszta mebli, wydawało się wygodne, nie tak jak stara, wygnieciona kanapa w domu mojej babci. Ale to nie było moje łóżko, nie mój pokój i nie mój dom, więc ostrożnie położyłam swoje rzeczy na krześle i skuliłam się na krawędzi łóżka, bojąc się pognieść świeżą pościel. Ubrana w czystą koszulkę syna Galiny Juriewny, czułam się jak nieproszony gość. Ale co mogłam zrobić, skoro moje rajstopy suszyły się na kaloryferze, ciepły kardigan i sukienka wisiały na krześle... Macocha miała rację: gorąca kąpiel rozgrzała mnie i mimo wątpliwości zasnęłam z brzegiem koca nad sobą.

W nocy śniły mi się szare oczy wpatrujące się we mnie spod ciemnej, podartej grzywki... Rano zrobiło mi się niedobrze, więc musiałam wezwać lekarza.

Następne dwa dni spędziłam w łóżku, odpoczywając i biorąc leki. Przyszła moja macocha, a ojciec odwiedził mnie dwa razy. Przez spokojny sen słyszałam głosy mojego przyrodniego brata i jego przyjaciół z sąsiedniego pokoju. Domyśliłam się, że głośny, ochrypły śmiech był skierowany do mnie, więc zwinęłam się jeszcze mocniej. Albo, owijając się kardiganem babci i chowając bose stopy, wspinałam się na fotel przy oknie. Patrzyłem na pierwszy grudniowy śnieg, który pokrywał podwórko i długą ulicę delikatnym puchem, gdzie domy były dumne ze swojej nowości. W półmroku lśniły okna innych ludzi, a patrząc na zasłony, wyobrażałem sobie, kto mieszka w tych pięknych willach i zamkach, oddzielonych wysokimi płotami z kutego żelaza.

Dowiedziałem się od ojca, że wioska, w której mieszkała jego rodzina, nazywała się Cherokhino, a teraz z przyjemnością powtórzyłem tę zabawną i melodyjną nazwę, podobną do "apchhi". Spojrzałem na wysoki pas sosnowego lasu w oddali. Na niebieskie świerki i jodły, cienkie tuje, bardzo młode, zadbane, posadzone w dekoracyjnym porządku na podwórku domu mojej macochy i domu sąsiadów, i wyobraziłem sobie, jak pięknie było tu w Boże Narodzenie! Nie tak jak w naszym szarym fabrycznym mieście. Z jego pięciopiętrowymi Chruszczowami, drewnianymi dwupiętrowymi budynkami i powojennymi stalinami, wyblakłymi i niczym się nie wyróżniającymi.

W pokoju syna gospodyni nie było telewizora, nie wiedziałem, jak włączyć komputer, a telefon, który dostałem od ojca, łączył mnie tylko z babcią... Następnego dnia zebrałam się na odwagę i otworzyłam regał brata. Były tam nowe książki w pięknych rzędach, pachnące farbą drukarską. Najpierw zabrałam do łóżka "Zaginiony świat" Conan Doyle'a, a potem gotycką powieść Anne Rice "Wywiad z wampirem", którą niespodziewanie znalazłam na półce.

Ale weekend minął, gorączka w końcu ustąpiła, a następnego ranka Galina Juriewna pozwoliła mi zejść na dół. Wiedziałam, że macocha i ojciec idą do pracy, a wczoraj słyszałam, jak mówiła, że mój przyrodni brat zajmie się śniadaniem. Został w domu, żeby się mną opiekować, a ja bałam się zasnąć i chciałam, żeby dzisiejszy dzień nigdy nie nadszedł.

Obudziłam się, odwróciłam głowę i zobaczyłam go siedzącego na moim łóżku (jego łóżku, szczerze mówiąc) z podwiniętą nogą i ramionami opartymi o ścianę. Bawił się breloczkiem w swoich długich palcach, patrząc na mnie chłodno i miarowo.

Widząc szare, gniewne oczy Stasa tak blisko, podskoczyłam, naciągając na siebie koc i cofnęłam się do krawędzi łóżka,

- Nie tak szybko, siostrzyczko! - mój przyrodni brat z łatwością złapał mój nadgarstek swoją silną dłonią, uniemożliwiając mi stoczenie się na podłogę. - Gdzie idziesz? - wycedził przez zęby, zaciskając usta w cienką linię i przyciągając mnie bliżej, obiecał: - Nie możesz się teraz przede mną ukrywać. To ty oszukałaś swoją matkę, a ja nie jestem żałosną macochą, nie dam się nabrać na twoje łzy.

Byliśmy sami w domu, bałem się i poprosiłem, żeby mnie puścili.

- Jego ciemna, podarta grzywka, wciąż mokra od prysznica, opadła mu na czoło, a on powoli odgarnął włosy do tyłu, pozwalając nam zobaczyć jego twarz.

Zeszłej nocy nie spałam do północy, czytając historię wampira Louisa, całym sercem pochłonięta mrocznymi wydarzeniami z życia młodego plantatora. A teraz, pośród porannej ciszy domu, syn mojej macochy wydawał mi się niemal bohaterem powieści Anne Rice o wampirach, który wyszedł z kart książki - atrakcyjny i bezlitosny zarazem.

Stas Frolov był przystojny i rozpieszczony. I przebiegły. Nic dziwnego, że jego matka mnie ostrzegała. Dał mi wystarczająco dużo czasu, by go zbadać: pewność siebie i ukrytą pobłażliwość łatwo było wyczytać w oczach jego przyrodniego brata, w jego cynicznie wykrzywionych ustach,

- Wystarczy! Nie jestem obrazem Picassa, na który możesz się gapić! A ty nie jesteś w Luwrze, żeby się gapić. Przestań zgrywać biedną owieczkę! Skąd się tu wziąłeś, krewniaku?

Nie wiedziałem, co powiedzieć, czego ode mnie chce, więc posłusznie nazwałem swoje miasto, co dało mojemu bratu nieoczekiwany powód do śmiechu.

- Nie ma mowy! Szkielet, naprawdę? Myślałem, że coś sobie wyobrażam. Patrzę na tatę i nie widzę nic wspólnego z tobą! Nic! A tu proszę, infiltrujesz cudzą rodzinę, owijasz sobie przodków wokół palca wyimaginowaną chorobą w dwie sekundy... Jaki będzie twój następny krok, sieroto? Zdobędziesz zaufanie macochy i wyrzucisz mnie z mojego własnego domu?

To nie była prawda i rozpaczliwie potrząsnęłam głową, zaciskając pięści, by się nie rozpłakać.

- Nie.

- "Tak!" - wściekłe palce zacisnęły materiał na jego gardle, "Już to zrobiłam! Weszłaś do łóżka i się ubrałaś! Boisz się zabrudzić czyjeś łóżko swoimi szmatami? Nie jesteś czystszy niż ono! I przestań robić miny, nie jestem twoją matką! Nie wyciśniesz ze mnie ani jednej łzy! Nie chcę cię więcej widzieć w moich rzeczach! Rozumiesz? Nie chcę, żebyś miała na sobie... cokolwiek...

To było niesamowite. Nie zrobiłem nic złego temu facetowi i nie mogłem zrozumieć tej reakcji.

- Umyj go do czysta. A teraz zdejmij to! Zdejmij to, powiedziałem!

Nie sądzę, żeby mój przyrodni brat był zainteresowany patrzeniem na mnie - szczupłą, niezdrową dziewczynę. Myślę, że o wiele ważniejsze było dla niego odzyskanie kontroli nad swoim życiem. Nad zwykłym biegiem spraw, które towarzyszyły mu każdego dnia. Odzyskanie swojego pokoju, ubrań, uwagi matki... Wszystko, co słusznie należało do niego, dopóki nie pojawiłam się ja - znienawidzona przyrodnia siostra, która podstępnie wkradła się na jego terytorium. A ta siostra najwyraźniej zdała sobie sprawę, że jeśli chce tu przetrwać, musi nauczyć się bronić.

- "Nie!" - krzyknęłam i potrząsnęłam głową, przerażona własnym krzykiem, który brzmiał raczej żałośnie. "Powiem Galinie Juriewnie" - wyszeptałam obietnicę w jej gniewne oczy. I dodałam: "Mogę to zrobić. Mogę to zrobić, rozumiesz?

- Tak?

Wstał i nie puszczając mojego nadgarstka, ściągnął mnie z łóżka. Przeciągnął mnie przez pokój i wepchnął do łazienki. Rzucił za mną moje ubrania i zatrzasnął drzwi.

- "No, bełkocz, powiedz mi!" - powiedział z pogardą. "Możesz się mazać, a ja będę słuchał. Niczego innego się po tobie nie spodziewałem. Ale pamiętaj: nie ręczę za konsekwencje! I lepiej, żebyś nie wiedział, do czego jestem zdolny, szkielecie. Zawsze. Teraz daję ci dwie minuty na zdjęcie koszulki i założenie bielizny, albo sam przyjdę i cię z tego wytrząsnę. I pospiesz się, nie zamierzam czekać!

Moje palce dotknęły drzwi. Szybko przekręciłam zatrzask, zamknęłam je i pospiesznie podniosłam rajstopy i sukienkę, które zostały mi rzucone. Czułam, jak trzęsą mi się ręce. Jego następne słowa zabrzmiały zbyt pewnie, ale prawie tego nie zauważyłam, ponieważ posłusznie ściągnęłam koszulkę.

- I nie waż się fantazjować, że chciałem na ciebie popatrzeć. Twoje kości nie są dla nikogo bezwartościowe! Dzięki Bogu, są ludzie, na których można patrzeć bez brzydkich szkieletów.