Rozdział 18, część 1

POV Stas

Rudowłosy i Shibuev śmiali się jak konie, przekrzykując głośną muzykę w samochodzie. Oczywiście, że tak: samochód, którym podwieźli mnie do szkoły, należał do pradziadka Andriyukhy, profesora, medycznego luminarza wychowanego na sowieckich ideach, i był tak zardzewiałym wrakiem, jak jego ośmioletni właściciel, czego nie można było powiedzieć o wnętrzu. Teraz, kiedy zobaczyłem starego, rzadkiego Moskwicza, który podjechał pod mój dom zamiast Mercedesa ojca Czerwonego, byłem wyraźnie bardziej wesoły. Mój nastrój po rozmowie z Bateyem był w najgorszym możliwym stanie, więc przyjacielski żart chłopaków zapowiadał się najlepiej.

Gdy podjechaliśmy pod znajomą bramę szkoły, głośno zaśmialiśmy się ze zdziwienia na twarzy ochroniarza najbardziej prestiżowej szkoły w mieście. Był zmuszony wpuścić samochód na parking i ustawić go w rzędzie premium Lexusów, Mercedesów i Audi, które lśniły w świetle ulicznych latarni. Moi znajomi nie zamierzali czekać tu do końca wieczoru, obiecując, że odbiorą mnie później, ale teraz nie mogli sobie odmówić pochwalenia się swoim "modnym" samochodem przed elitą swojej byłej szkoły.

- W porządku, Frol, zgaś dym! - Rudzielec wyciągnął rękę, by wyjąć mi papierosa z ust. Wepchnął go, ledwo zapalonego, w zęby i warknął. "W końcu wciąż jesteś uczniem. Więc idź, cieniasie, idź na bal i bądź mężczyzną! - powiedział pouczająco, opierając łokieć na oparciu krzesła. Mrużąc swoje chytre oczy od dymu, powiedział: "Grzechem jest nie urozmaicać szkolnego życia przyjemnymi rzeczami. Zwłaszcza w taką noc. Czy mówię prawdę, Andrijucho? Na przykład, żeby mieć co wspominać.

- Jasne - skinął głową czarnowłosy facet prowadzący Moskwicza. Odwracając się do kierownicy, przerzucił paczkę prezerwatyw przez ramię na moje kolana. "Proszę bardzo, uczniu!" wyciągnął rękę i poklepał mnie po czubku głowy. Natychmiast przekląłem, bo grzywka wpadła mi do oczu. Odbiłem kolejny zamach, klepiąc Shibueva w tył głowy. "Pozdrowienia z Ministerstwa Zdrowia! Będziesz wysadzał noworoczne piłki pod choinką, żeby dziewczyny były szczęśliwe!

Moi przyjaciele znów się roześmiali, a ja musiałem głośno powiedzieć im, żeby się pierdolili, trzasnąłem drzwiami, uśmiechnąłem się i pokazałem im środkowy palec.

- Pierdolcie się, wy zmartwieni dranie!

Boczna szyba opuściła się ze skrzypieniem.

- Słyszałem wszystko, Frol - warknął Red - Kto jeszcze jest zmartwiony i nieszczęśliwy, dzieciaku? - zaciągnął się jeszcze raz papierosem - Przypomnij mi o tym, kiedy znudzi ci się walenie konia i będziesz chciał numer telefonu Sonii. Zapamiętam to.

Nieopodal, dziesięć kroków dalej, czyiś rodzice stali obok nadętego Boomera, a ja pospiesznie usiadłam, zanurzając dłonie w śniegu. Wzięłam w dłonie śnieżkę i rzuciłam nią w szybę samochodu, chcąc uciszyć przyjaciela.

- "Ja pierdolę", to była kolej Andrija i moja: śmialiśmy się, przyciągając uwagę licealistów i rodziców. Tymczasem Red, wypadając przez drzwi Moskwicza i strząsając śnieg z klatki piersiowej i szyi, przeklinał i obiecał odkręcić mi jaja.

- "Do zobaczenia wieczorem!" krzyknąłem do przyjaciół, obiecałem pozdrowić Hnata i Bilyi i ruszyłem do szkoły, prostując luźną kurtkę na ramionach.

Sądząc po tym, że niektórzy rodzice opuścili szkołę i potykali się o swoje samochody, impreza już się rozpoczęła. Przynajmniej uroczysta część, na którą nie miałam ochoty, zdecydowanie się skończyła, co oznaczało, że byłam na czas. Wchodząc na ganek, rozejrzałam się i weszłam do sali, mijając nauczycieli przy drzwiach, nawet nie myśląc o pokazaniu zaproszenia.

- "Frolov, załóż chociaż białą koszulę, są wakacje!" usłyszałem za sobą zdenerwowany głos wychowawczyni i dla przyzwoitości wzruszyłem ramionami, odpowiadając kobiecie:

- Następnym razem na pewno, Stello Vladimirovna! A dzisiaj jestem w nastroju hrabiego Drakuli. Po prostu chcę kogoś ugryźć! Czy przypadkiem nie obchodzą tu Halloween? Mogę podzielić się świeżą krwią.

- Frolov! Zdejmij kurtkę i idź do sali, na litość boską, zejdź mi z oczu! Zaraz zaczyna się koncert, a wcześniej mają być ogłoszone wyniki szkolnego głosowania, a ty wciąż tu jesteś!

Tylko nasza Stella, miłośniczka muzyki organowej i baletu, mogła nazwać występ pop-rockowego zespołu Gnata "koncertem", a ja uśmiechnąłem się krzywo na jej oczekiwania. Jak na razie wieczór zapowiadał się zaskakująco dobrze.

- Co to ma wspólnego ze mną?

Ale oboje wiedzieliśmy, do czego zmierzamy.

Szkoła ciężko pracowała, nie szczędząc wydatków, a w ciągu nocy i poranka, które minęły od zawodów koszykówki, zmieniła się nie do poznania. Teraz sala była czysta i lśniąca, udekorowana świątecznymi świecidełkami i satynowymi serpentynami, papierowe płatki śniegu zwisały z sufitu wzdłuż korytarza, a bujna sosnowa girlanda stała na wysokim łuku przed wejściem do sali gimnastycznej, zapraszając uczestników Balu Zimowego do wejścia przez szerokie drzwi świątecznie udekorowanej sali.

Co za przestrzeń! Scena, choinka, iglaste zawieszki, oświetlenie LED wzdłuż ścian i podłogi, balony na oknach, wszystko w niebiesko-srebrnych, perłowych, zimnych kolorach zimy. Lustrzana kula pod sufitem i skierowany na nią reflektor. Duże laserowe stroboskopy zainstalowane w rogach... Stoły - dla sześciu osób każdy - w szerokim półkolu od sceny... Wchodząc na salę byłem zaskoczony, pamiętając zeszłoroczny bal, jak hojnie rodzice obdarowywali swoich ulubieńców z kieszeni. Szkoda, że kościotrup nie będzie mógł zobaczyć tej uroczystości. Pewnie bardzo by jej się tu podobało. I nie przejmowałaby się dziecięcymi falbankami czy czymkolwiek, co kupiła jej matka. Wiedziałem już, że mojej przyrodniej siostrze niewiele potrzeba do szczęścia.

Myśląc o Elfie, spiął się. Zatrzymałem się, spoglądając na tłum dziewcząt, które chichotały i otaczały blondynkę w długiej niebieskiej sukni, która pasowała do atmosfery wieczoru i, prawdopodobnie, jej oczu. Być może tak by było, gdybym nie był im obojętny.

Zapamiętałem Marinę jako humorzastą dziewczynę, która zawsze marudziła, domagając się czegoś od swojego brata i matki. Zawsze za mną chodziła. Nie kochałem jej, po prostu jej nie zauważałem, ale prawdopodobnie dopiero wczoraj zobaczyłem ją prawdziwą

Znowu przypomniałam sobie, jak upadł szkielet. Wstałem z nieśmiałym westchnieniem, zamierzając dokończyć taniec, ale nie mogłem. Z jakim zdziwieniem patrzyła na tego, który teraz uśmiechał się do mnie, tak samo zadowolony ze swoich czynów jak wczoraj. Bez myślenia o bólu, który spowodowała, bez żalu. I nie zamierzająca ukrywać swojej radości przed oczami innych.

W odpowiedzi na moje spojrzenie, Marina zaśmiała się kokieteryjnie, odpowiadając swoim przyjaciółkom. Przejechała dłonią po otwartym ramieniu, odwróciła się, by ponownie podnieść głowę i spojrzeć mi w oczy. Wyprostowała włosy na karku... Na próżno. Na próżno, jej gra mnie nie pociągała. Mógłbym patrzeć przez blondynkę na stoisko noworoczne z takim samym zainteresowaniem. W wyobraźni od wczoraj widziałem tylko gołe nogi Elfki. Smukłe kolana, wąskie stopy i delikatne palce. Czułem pod dłonią chłodną skórę szkieletu. Chciałem go dotykać w nieskończoność, badać i przywłaszczać, nawet wiedząc, że nie powinienem. Nie mogłem...

- Stas, cześć! Myślałem, że nie przyjdziesz! Nie było cię na otwarciu Balu Zimowego i nie odbierasz telefonu. Nie wybaczyłeś mi od czasu imprezy? Cóż, wypiliśmy kilka drinków, pokłóciliśmy się, każdemu się zdarza!

Lenka Polozova. To świetnie. Była dokładnie taką osobą, która mogła być przydatna. A teraz moja gra. Byliśmy świetni w zabawianiu się nawzajem.

- Daj spokój, kochanie. Nie miej żadnych pomysłów. Po prostu nie lubię gadać na próżno" - doceniłem odważny, jaskrawoczerwony strój i szpilki Leniny. Z zawadiackim uśmiechem przyciągnąłem ją do siebie i zamiast się przywitać, szepnąłem jej do ucha jakiś wulgaryzm. Przycisnąłem ją mocno do siebie, pozwalając jej poczuć bliskość naszych ciał. Żartobliwie ugryzłem ją w kość policzkową - nigdy nie zamierzałem nikomu obiecywać mojego oddania.

Polozova roześmiała się. Rozejrzała się po pokoju pewnym siebie spojrzeniem, demonstrując moje nastawienie do niej, i przesunęła dłonią po moim ramieniu. "Dobra robota. Blondynka, która nas obserwowała, natychmiast zmieniła się w bladą i smutną siostrę Woropajewa, co oznaczało, że mogliśmy na chwilę o niej zapomnieć.

- "Dobra, Lenka, wystarczy!" Żartobliwie odepchnąłem dziewczynę. "Nie wieszaj się tam, zapamiętasz swoją koszulę! I tak nie możesz jej wziąć, wiesz o tym.

- Nie powinieneś był tego robić, Stas. Tęskniłem za tobą.

- Do zobaczenia później, to długi wieczór. Wszyscy mamy tyle do zrobienia.

- Przyjdziesz do mnie? Nie czujesz się urażony?

- "Cóż, oczywiście", z łatwością zostawiłem przyjaciela w tyle, machając ręką na krótki gwizdek Savelyeva, który stał pod sceną i zauważył mnie pierwszy, "jesteśmy przyjaciółmi. Więc uczcijmy zbliżający się Nowy Rok jako przyjaciele.

- Głosowałem na ciebie!

- Naprawdę? Cóż, dziękuję!

Chociaż kto kurwa potrzebuje tej koronacji? Przedszkole...

Gnat Savin i chłopaki z jego zespołu rozstawili już sprzęt i stali teraz w pobliżu małej sceny na końcu dużej sali gimnastycznej, testując swój stopień charyzmy i uroku na licealistkach: dziewczyny kręciły się wokół muzyków w jasnych stadach, czekając na "koncert" obiecany przez administrację szkoły. Kiedy podszedłem się przywitać, Hnat i Bilyi właśnie podpisywali nadgarstki dwóch absolwentek z równoległej klasy, wpatrując się w nie jak marcowe koty.

- Proszę bardzo! To mój telefon, kochanie. Kiedy dorośniesz, zadzwoń do mnie, kocham rude! Jeśli mnie poprosisz, narysuję ci gdzieś klucz wiolinowy z autografem! Może nawet językiem.

Dziewczyny porwał jak wiatr - w stronę dyrektorki, która kręciła się po sali, a chłopcy się śmiali. Moi koledzy z klasy, Savelyev, Metelsky i Voropaev, stali obok czterech muzyków i musiałem niechętnie przywitać się z tym ostatnim.

- Ostrożnie, Hnat. Zostaw nasze dziewczyny w spokoju, bo możesz mieć kłopoty.

Chłopaki mieli dobre poczucie humoru, podobnie jak ich wygląd. Savina i Bilyi'ego znałem jako przyjaciół i byłych kolegów z klasy Reda. Zawsze dobrze się dogadywaliśmy, chociaż ostatnio rzadko się widywaliśmy.

- "Ale kto ich potrzebuje, nieotwartych, w wielkim życiu, młody człowieku?" Ignat był zaskoczony. "Gdzie wszystko jest poważne, dorosłe i bez zobowiązań? Ochłoń. Widziałem, jak się zapaliłeś od progu. To twoja dziewczyna? - skinął głową w stronę Polozovej - czy tylko twoje ego i coś do podrapania?

- A przynajmniej tak mi się wydawało, bo podobało mi się, że rozumieliśmy się na pierwszy rzut oka.

- Rozumiem.

Wymieniono uściski dłoni, a głos reżysera, który pojawił się w mikrofonie po zapaleniu świateł, zaprosił chłopców na scenę. Ogłoszenie było głośne:

- Uwaga! Drodzy uczniowie, którzy zebraliście się w tej świątecznej sali! Nasi absolwenci i starsi uczniowie! Zanim poznamy wyniki głosowania i ukoronujemy nowego króla i królową szkoły, chciałabym otworzyć muzyczną część wieczoru występem zaproszonych gości! Witajcie, goście Balu Zimowego, w obiecanej przez nas niespodziance. Nasi byli absolwenci, obecnie studenci, zespół pop-rockowy o mrocznej nazwie "Suspense"! Prosimy o miłość i uznanie!

To można uznać za prawdziwe święto, a nie tylko szkolną imprezę! Widziałem chłopaków w akcji, w klubie, słuchałem ich płyt... Dyrekcja szkoły zdecydowanie zaryzykowała zapraszając ich, ale wiedziałem na pewno, że mi się spodoba.

Ludzie stłoczyli się wokół sceny i natychmiast stało się jasne, jak wielu z nas było dziś w tym pomieszczeniu.

- Słuchaj, Frol, nawet Mark Stepanovich przyszedł ocenić, czy miał rację co do Bilyi, czy nie - Savelyev popchnął mnie w bok - Pamiętasz, jak ścigał Bilenko za jego dredy, dopóki ich nie obciął? To oni nie mogli nikogo znieść, więc byli. A wczoraj na pewno ci wybaczy, zobaczysz.

- Później, Sanya. Później. Nie przejmuj się Markiem!

A potem była piosenka, a potem kolejna. Torebka Lenki Polozovej i butelka wódki, którą niepostrzeżenie przemyciła na siłownię razem z Metelskim. Wódka została przelana do karafki koktajlowej na jednym ze stolików dziewczyn, a potem pragnienie zabiło wszystkich.

Ponownie włączono górne światła. Przewodnicząca szkoły, Nika Krapivina, weszła na scenę, zarumieniona z podekscytowania i zbiorowej uwagi. Trzymała w rękach wyniki głosowania.

- Gratulujemy!!! Tegorocznymi Królem i Królową naszej szkoły zostali: Stas Frolov i Marina Voropaeva! Według wszystkich źródeł są oni najpopularniejszymi uczniami. Hurra!

I dwie korony, prawie jak w tanim amerykańskim filmie o nastolatkach. Nie, nie, nie, doceniłem żart, ale nie zamierzałem zakładać pozłacanego rekwizytu na głowę. Ale założyłem go Marinie. Przytulił blondynkę na oczach wszystkich, szepnął jej do ucha, dotykając go wargami:

- Wiedziałem, że to będziesz ty, Aniołku - zwrócił się do dziewczyny jej przezwiskiem, które tak bardzo podobało się jej matce i pewnie jej też.

Gdy tylko gospodarz wieczoru ogłosił nasz taniec, poprosiłem Marinę, wchodząc w rolę koronowanego monarchy:

- Czy mogę poprosić królową do tańca, jeśli ludzie czekają?

I dostałem absolutnie szczęśliwą:

- Oczywiście, Stas!

Nie zorientowałem się, kiedy taniec się skończył, a może nawet się nie zaczął. Bo zamknięte drzwi sali, które odcinały wszystkie dźwięki imprezy od reszty pomieszczenia, nagle się otworzyły i zobaczyłem ją - mojego kruchego, bajkowego Elfa. Szczupłą, niebieskooką dziewczynę w zwiewnej, bladoróżowej sukience, która odsłaniała jej ramiona i smukłe nogi. Zatrzymała się w progu sali, by z zachwytem powitać noworoczny cud zimowego balu, który rozpościerał się przed nią.

Palce Mariny zacisnęły się wokół mojego nadgarstka, przywracając mi zmysły. Jej paznokcie wbiły się boleśnie w moją skórę, a oczy patrzyły ostro i wyzywająco. Ten moment sprawił, że grunt usunął mi się spod nóg i zupełnie zapomniałam o tym, co zamierzałam zrobić.