Rozdział 8

POV Stas

Złapałem podanie, zrobiłem krok, podskoczyłem - a piłka z łatwością wpadła do kosza z daszka.

- Bardzo dobrze, Frolov! Gwizdek trenera przerwał mecz, a my odetchnęliśmy, klepiąc się po ramionach.

- Niezła gra, chłopaki, ale stać was na więcej. Dużo lepiej!" - powiedział z niezadowoleniem Mark Stepanovich. Im bardziej zbliżał się termin zawodów, tym bardziej wymagający stawał się trener, zmuszając nas do wysiłku. A teraz byliśmy dość wyczerpani, ganiając za piłką po boisku do koszykówki już drugą godzinę z rzędu. Ale nie przeszkadzało mi to, ponieważ byłem w pełni zaangażowany w grę. W przeciwieństwie do chłopaków, którzy szaleli ze zmęczenia, ja potrzebowałem przynajmniej jakiejś ulgi.

- Mam nadzieję, że pod koniec przyszłego tygodnia pokażecie świetne wyniki! Pamiętajcie: w marcu najlepsi zawodnicy wezmą udział w mistrzostwach regionu! A tam dojdziemy do zawodów regionalnych! Więc jutro o trzeciej wszyscy powinniście być na treningu! A teraz, orły, idźcie do domu, jeden lub dwóch! I nie chcę za chwilę widzieć nikogo na siłowni!

Ściągnąłem koszulkę i wytarłem twarz. Przerzuciłem ją przez ramię, kierując się do wyjścia. Gdzieś na balkonie dziewczyny oglądające mecz piszczały, ale nie obchodziło mnie to. Jednej z nich poświęciłem już dzisiaj sporą część mojej uwagi i to wystarczyło. Nie miałem zamiaru brać kolejnego kawałka.

Przypomniała mi się blada, zimna twarz Mariny. Pochyliłam się i pocałowałam ją, ale nie poczułam smaku tego pocałunku. Nie czułem nic, tylko czyjeś usta i desperacki ruch moich własnych warg, które natychmiast chciałem zetrzeć. To było niegrzeczne. Plucie słoną śliną.

Tak lepki i gorzki jak teraz.

Automatycznie otarłem usta i przekląłem cicho, zły na siebie za takie bzdury. Przeklęty głupiec! Bardziej niż pocałunki lubiłam ciąg dalszy, a im był śmielszy, tym lepiej, i niech kończy się przyjemnością - ostrą, niezbędną jak powietrze. Jestem wdzięczna moim dorosłym przyjaciołom, którzy to rozumieli i nie nalegali na całowanie mnie. Dla mnie to była strata czasu.

- Frol, przestań! Musimy porozmawiać. Na osobności.

Voropaev dogonił mnie w pobliżu szatni i położył mi rękę na ramieniu. Mimo że byłem przyjacielem, z łatwością ją odepchnąłem. Podczas meczu byłem wobec niego chłodny, ale nadal chciałem go uderzyć: o wiele bardziej niż chciałem zareagować:

- Wchodzę w to. Gdzie?

- Za szkołą.

- Możemy również porozmawiać ...

... Rzadko ignorowałem fakt, że używali tej samej zapalniczki, ale teraz oszczędziłem mu nawet tego. Uderzył zapalniczką w twarz, wypuścił dym i schował zapalniczkę do kieszeni. Jeśli Voropaev był zaskoczony, nie okazał tego. Nie zawahał się, jednym ruchem wyciągnął papierosa z paczki i sam go zapalił.

- Więc o czym lub o kim chciałeś rozmawiać, Grey? Mam nadzieję, że nie o Polozovej? Powiedz Raevskiemu, żeby przyszedł, nie jestem już zainteresowany.

- Ja też nie przejmuję się Lenką. Nie o nią, ale o Marinę.

Nie było mi łatwo być zaskoczonym, ale dałem z siebie wszystko.

- І? Co cię trapi, Grey?

- Frol, dobijasz mnie! "Nie udawaj!" Voropaev uśmiechnął się ostrożnie, patrząc intensywnie na moją twarz: "Wiesz, że Marina szaleje za tobą od dzieciństwa. Pamiętasz, kiedy miała dziesięć lat, pisała listy jak głupia, a ja je nosiłem. Śmialiśmy się z nich jak konie. Biłbym cię po twarzy, ale nie mogę, bo moja siostra chce być z tobą...

- Dlaczego? Żal ci jej czy po prostu się jej boisz?

- Przestań, Frol! Szybko, trzecie: Chciałbym cię zrozumieć. Odwzajemnisz się? Odwzajemnisz się?

Było to oczekiwane pytanie, więc z łatwością odpowiedziałem na nie kontrpytaniem - które dotyczyło mnie znacznie bardziej niż preferencje jego siostry.

- A ty?

Patrzyliśmy na siebie, nie odwracając wzroku, i chciałam wierzyć, że zrozumie. Dowie się, o kim mówię.

Szary mężczyzna zrozumiał. Odwrócił na chwilę wzrok, zagryzł wargi, zwinął papierosa zębami, by po chwili uparcie podnieść głowę i znów na mnie spojrzeć.

- Lubię ją. Bardzo ją lubię. Od pierwszego spotkania.

Cóż, nieprzyjemne, ale szczere. Zacisnąłem pięści, a krew popłynęła mi w żyłach, paląc skórę. Nie zamierzałem też okłamywać przyjaciela.

- Ale nie zrobiłem tego. Nie obchodziło mnie to.

Voropaev roześmiał się. Roześmiał się, napięty, bardziej jak śmiech mający rozładować napięcie.

- Nie widzę problemu, stary! Nie rozumiem, dlaczego miałoby cię to martwić.

Naprawdę wydawał się tego nie rozumieć.

- Ale ty - jeszcze bardziej.

- Z której strony? Mnie się podoba, tobie nie. Nieważne, Frol! Życie jest piękne, kiedy się je przeżywa! Zaakceptuj to, nie zamierzam się wycofać. Ale obiecuję nie robić zamieszania i uważać na dziewczynę.

Jego wesołość była dość irytująca, podobnie jak jego nieprzenikniona głupota.

- "Grey, nie rozumiesz", zmięty papieros odleciał, a plecak został przewieszony przez ramię. Nigdy jej nie lubiłem.

- Marinka?

- Absolutnie.

- Ale ...

Nie chciałam tego okazywać, ale zmusił mnie do tego. Z obrzydzeniem potarłam pięścią usta.

- Głupia dziewczyna. Tak, ją też mogę wystawić.

W końcu w jego oczach pojawiło się ciche zrozumienie. Wreszcie. I ani śladu śmiechu na jego zmiękczonych ustach.

- Nie zrobisz tego.

- Dlaczego, Grey? Co czyni ją lepszą od innych? Podobały ci się nasze dotychczasowe gry.

- Nie.

- Tak.

- Nie!

- Tak, pierdol się! Tak, Woropajew! Albo obaj się wycofamy!

Złość więzła mi w gardle, pulsowała w skroniach, swędziała w dłoniach. Już mieliśmy się zderzyć, a wtedy przemówiłem, choć ciszej, ale nie mniej zaciekle, ściskając kołnierz przyjaciela wściekłymi palcami:

- Nigdy nie zbliżaj się do mojej przyrodniej siostry, bo pożałujesz. Ja i tylko ja będę decydował, z kim powinna być! Kto, kurwa, będzie mógł jej dotykać! Rozumiesz mnie?!

Zrozumiał. Odrzucił moją dłoń równie gniewnie, ale cofnął się. Odsunął się, wypluwając gorzką grudkę urazy na swoje stopy.

- To niespodziewane, Frol. Wygląda na to, że jakiś czas temu mówiłeś coś zupełnie innego. Co, skrzywdziłeś siostrę Stasa? Żałosną ubogą krewną?

Uderzyłem go, żeby się uciszył. Gdy patrzyłem, jak mój przyjaciel pociera posiniaczone usta, przygotowałem się, by uderzyć go ponownie. To, jak się czułem, nie było jego pieprzonym interesem i nie zamierzałem tego wyjaśniać.

- Nienawidzę jej i to wszystko, co musisz wiedzieć.

POV Nastya

- Galya, przestań. Stas nie jest już małym chłopcem. Dotarłam do niego, nic mu nie jest, rozumiesz? Jest z przyjaciółmi w czyjejś daczy, niedaleko stąd. Świętowali jego urodziny, więc został. Dlaczego jesteś taka zdenerwowana? To nie pierwszy raz.

- Jest w daczy...

- Galya ...

-Młody szczeniak! Co za strata! On już nawet nie myśli, że jego matka jest kobietą! Grisza, przysięgam, jeśli ten drań jeszcze raz zrobi coś takiego, wyrzucę go z domu własnymi rękami na ulicę! Będzie musiał trochę popracować, napić się z mojego, może wtedy doceni swoich rodziców!

- Dlaczego to robisz, Galochka? Przecież wiesz, że go nie wyrzucisz. Chłopak dorósł, co jest nieuniknione. Zresztą, nie można go trzymać w spódnicy. I tak, ma temperament...

- Czy to nie za wcześnie, Grisza, by pokazywać swój charakter?

- Dlaczego jesteś zaskoczony? On jest cały twój! Sam powiedziałeś, że nikt nie jest twoim szefem, a on jest taki sam.

- Wiem! Nawet jeśli porównałeś nieporównywalne rzeczy. Oczywiście, wychowałem głupca na własnej głowie. Czuję, że jeszcze się z nim napijemy...

Galina Juriewna była zdenerwowana. Siedząc przy śniadaniu między macochą a ojcem, starałam się wyglądać na jeszcze bardziej niewidzialną niż zwykle, ponieważ rozumiałam ich nastrój bez słów. Podzielając ich troskę o los mojego przyrodniego brata, nie mogłam nic zrobić.

Wczoraj Stas nie wrócił do domu. Początkowo nie odbierał telefonu do późna w nocy, a gdy wybiła północ, stało się jasne, że nie zamierza spędzić nocy w domu. Nie wiem, jak i kiedy jego ojciec dotarł do pasierba, ale wydawał się spokojniejszy niż jego macocha. Następnego dnia rodzice planowali ważną podróż do miejsca pracy w sąsiednim regionie, a mąż starał się jak mógł uspokoić żonę.

- Przyjdzie, Galya, nie martw się. Bez względu na powód, to jego dom i rodzina. Wróci, wiem, że wróci.

- No dobra, Grisza, nie bądź taki spokojny...

Szkoła trwała jak zwykle. Od wczoraj czułam się niewytłumaczalnie smutna. Podczas przerw Marina Voropaeva rozmawiała z koleżankami, wspominając swój wczorajszy pocałunek ze Stasiem. Patrząc na nią, szczęśliwą, czułam się strasznie głupio i śmiesznie. Jakbym znów stała w pięknym korytarzu nieznanego domu, ubrana w stary, znoszony płaszcz i kapelusz. Ze wstydu i strachu nie odważyłam się podnieść wzroku.

Czy tak pewna siebie dziewczyna jak Marynka może być o mnie zazdrosna? Zazdrosna o co? O kogo? Mówię ci: to śmieszne i głupie. Tym śmieszniejsza była tęsknota w moim sercu, a moje oczy ostrożnie szukały mojego przyrodniego brata. W stołówce, na zatłoczonych korytarzach, w hałaśliwym tłumie szkolnego podwórka. Wysoka sylwetka ciemnowłosego, pewnego siebie chłopaka, przyciągająca uwagę dziewcząt.

Ale Stas nigdy nie przyszedł do szkoły. Najwyraźniej Marinka dowiedziała się o jego nieobecności od swojego brata Siergieja, bo wyszła z treningu cheerleaderek zapłakana, ale wciąż miałam nadzieję, że ze Stasiem wszystko w porządku.

W przeciwnym razie ojciec by do mnie zadzwonił. Prawda?

Kiedy mój przyrodni brat wszedł wieczorem do pokoju, odrabiałam lekcje przy jego biurku. Mimo późnej pory nie chciało mi się spać, więc czytałam Bułhakowa, robiąc notatki w zeszycie do szkolnego wypracowania. Dwie minuty wcześniej moja macocha głośno beształa syna, który w końcu wrócił! I oto stoi na progu mojej sypialni... swojej sypialni, oczywiście, i patrzy na mnie ponuro i milcząco. Po długiej chwili milczenia nic nie powiedział.

Najpierw zaczerwieniły mi się policzki, a potem szyja. Z jakiegoś powodu wstałam, ale nie odważyłam się na niego spojrzeć. Odważyłam się jednak odezwać, choć mój głos, jak zawsze w obecności przyrodniego brata, brzmiał słabo i cicho:

- Chcesz, żebym teraz wyszedł? Mogę spać w salonie albo gdzie indziej, nikt się nie dowie...

Ale on już trzasnął drzwiami, sprawiając, że wzdrygnęłam się jak przed policzkiem. Tym trzaśnięciem powiedział znacznie więcej niż słowami. Nadal mnie nienawidził, tak głęboko i uparcie, jak oddychał, i nie potrzebował mojej pomocy.